Wat er niet is

Aangezien, zoals per e-mail beloofd, niemand op Panama-airport met een bord VAN DE LOUW klaarstond, sleutelden we de fietsen zelf in elkaar en dachten de 2 km naar het besproken hostel vlot voor de avondval te overbruggen.
 "Vlot" wordt in Panama echter continue gedwarsboomd, doordat haast niemand Engels spreekt, vele "hotels" alleen de naam "HOTEL" dragen en de meeste straten geen naambordjes hebben...
Vijf keer vragen hielp ons aan de eenvoudige, maar schone bedden. De in de kamerhoek wonende tropisch grote duizendpoot hebben we die nacht maar laten zitten.

 

De volgende ochtend mengden we ons in de dieselende verkeerschaos.  Panama lijkt maar één verkeersregel te kennen: Waar is er plaats op de weg?
 Het "go-with-the flow-principe" is daarom het veiligst voor fietsers. Wel dien je tevens te letten op ontbrekende putdeksels, velgbutsende steenrichels en opdringerige bussen.
Verder heeft iedere auto een machoknop: de claxon. Het getoeter betekent:  "pas op, ik kom eraan, let op."
Is het dan gevaarlijk hier?
Annelies en ik vinden van niet. Je moet gewoon je deel opeisen.
Met verstand.
Dat wel. Maar dan krijg je plek ook.
Als die toeteraars zich verbazen over onze brutaliteit komt het helemaal goed.
Lukt ons morgen weer.