We hebben nog maar 150 km op de teller staan. We voelen ons nog net niet schuldig, maar van binnen knaagt er wel iets bij PedalPeter en AnneFiets. Er is veel te veel verkeer op de enige weg, de Carretera Panamericana en het is vochtig en warm. Gisteren realiseerde ik me ineens dat precies een half jaar geleden Peter een nieuwe heup kreeg. Hoe ik op 18 juni in spanning zat, omdat hij zoveel pijn had en ze mijn PedalPeeeetje alleen met morfine rustig kregen. Voor zijn operatie kon hij amper 10 meter lopen. Mijn gezondheid is mijn grootste rijkdom, zeg ik altijd, maar een creditcard in mijn stuurtas is toch ook wel gemakkelijk. We mijden de duurste hotels niet, maar vinden we het daar leuker? Niet echt! Wat die meisjes in lange jurken en jongens in snelle zwarte pakken daar deden, behalve selfies maken bij de kerstboom, is me nog steeds een raadsel. Geef mij maar de mensen van een paar straten verderop, waar het stoffig en vies is en waar ik het lekkerste eten van de hele wereld voor een paar dollar koop.
We gaan weer kilometers vreten, niet met onze benen maar met de bus. Heel geduldig wachten we bijna drie uur op het station in Santiago totdat wij en onze fietsen meekunnen. Tassen, zakken rijst, koffers, alles gaat op het dak.
We zeggen honderd keer tegen elkaar dat we hier niet hadden willen fietsen. Tot de controle bij de grens van de provincie Chiriqui gaat het goed. Maar dan moet alles van het dak af van de politie met hond. Ze controleren alles.
De chauffeur en zijn maatje balen. Mijn fiets gaat met voorwiel de verkeerde kant omgeklapt het dak op. Ai, als dat maar goed gaat. Onzeker stap ik in David, een rommelig gezellig stadje 50 km voor de grens van Costa Rica, weer op mijn fiets. Alles doet het nog. Eind goed, al goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten