Pura Vida

palmolievruchten

Parrita

Hoe goed kun je het hebben? Na een uurtje fietsen vanaf onze cabana uit Parrita, het genoeglijke palmolie stadje, nemen we een duik in zee bij het meest romantische strandje ever (Playa Esterillos). 

Geen toerist te bekennen, alleen etende en drinkende Tico's en Tica´s. Onder een palmboom bespreken we wat we verder gaan doen de laatste week. Zoals altijd zijn we het snel eens. Wat het is toch fijn, als je lover ook je beste reismaatje is. We zijn aan eten toe en het enige restaurant is, waar we precies weer op de weg komen. Het wachtwoord voor de wifi is 69696969. Over de wachtwoorden hier kun je een boek schrijven. Gisteren was het pura vida. Nou dat vind je hier wel!
Met niet al te bezwete lijven dalen we om half drie af naar Jaco, waar Amerikanen met IPhone en laptop in zwembad op onze tassen passen, terwijl wij buskaartjes gaan kopen voor de rit naar San José! Ook weer voor de bakker! 'n Nieuwe vakantie kan beginnen.

at the beach

Kwijt

Het echte Costa Rica vinden we in de achtertuin van onze cabana  in Parrita. De eigenaar, 'n echte Tico (oorspronkelijke bewoner) vertelt honderduit over wat er allemaal leeft en groeit en bloeit in zijn tuin. Waar is Peeetje nu? Mijn bioloog stond net nog naar de schildpadden te kijken!



kaaiman



 

alle stadia van kokospalm

In the jungle

 En wat zagen PedalPeter en AnneFiets o.a. in alle vroegte (half acht) in National Park Manuel Antonio. Geen toeristen, maar

apen

vogels

grote sprinkhaan (20 cm)

wandelende tak

strandkrab

en bij de uitgang zat deze jongen op het hek

       Zo, dat hebben we ook weer gehad!  'n Duik in zee, 'n laatste selfie (2 van 17 miljoen) en weer op de fiets naar het echte Costa Rica!

so happy together

Tebbie dan......

Manuel Antonio blijkt het Scheveningen van Quepos. We slalommen door het toeristisch gemierte.
Ons El Faro Hotel blijkt een gestapelde blokkendoos  van containers.
Jawel: containers. Net Maasvlakte 2, maar dan wel met veel luxe uitgerust.
Hoog tegen de bergwand met Hiltonachtig maritiem uitzicht bevatte iedere ruimte optimaal gerief.
Dat we een uur op een kapot deurslot moesten wachten en de volgende morgen geen water hadden, da tebbie dan.
Zondagsdrukte kleurde het kokosnotenstrand fel in. Overal mannetjes die enthousiast iedereen probeerden over te halen ligstoelen, drankjes, of houtsnijwerk te kopen.
Da tebbie dan.
Omdat de weg waarlangs we morgen weer terug moesten gruwelijk steile stukken bevatte, informeerde ik alvast naar een pickup-truck die ons met fietsen de volgende morgen een stukkie wilde vervoeren.
Je merkt aan de idiote prijsverschillen, dat de fantasie hier op een even hoog peil staat als pogingen om toeristen een poot uit te draaien.
Da tebbie dan.
Het nationale oerwoudpark waar meer apen dan mensen zouden rondslingeren, slaan we even over.
De rij is langer dan ons uithoudingsvermogen, dus stellen we die entree even uit tot morge.
Tebbie dan.....

 

Verrassingen!

De regen heeft men hier goed georganiseerd: deze valt voornamelijk 's nachts.
De dag begint dan ook met een prettige koelte.
Vandaag voert een brede, verkeersarme weg ons gelijk na het ontbijt richting Quepos.We denken daar, gezien de 50 km, rond 12 uur te zijn.
Kort na een tropische-fruitsappen-stop trekt echter een bekende, maar verontrustende, metalen"pang..."onze aandacht.
Annelies bevestigt gelijk: "Er zit een slag in je achterwiel!"
Gebroken spaken, meestal aan de lastigste (tandwiel)kant van je achterwiel,  verschijnen altijd op plaatsen waar je ze niet wil/kan repareren. Snelheid is geboden, voordat meer spaken de geest geven.
We keren terug naar de fruitsappen-keet met schaduw, waar ik in 3 kwartier het wiel met een nieuwe spaak op spanning breng.

Quepos heeft nog een laatste verrassing in petto.
De 7 km lange weg naar exclusieve stranden gaat over honderden meters hoge rotspartijen met stijgingen die ons klimvermogen te boven gaan.
We duwen onze fietstrucks over de smalle slingerweg omhoog. We moeten verder, maar onderweg twijfelen we er soms aan hoe we dit oplossen. Pick-uptrucks reageren niet op onze opgeheven handen, dus worstelen we ons noodgedwongen glijvoetend en zwetend naar de top.
Afdalingen bij deze steiltes zijn bijna even uitdagend.
Beneden wachten de koele biertjes en en mooi uitzicht vanuit hotelkamer.

Van Happy-Village naar Hippie-Village!

 Dezelfde papegaaien als in Blijdorp achter in mijn tuin, zitten hier tussen de rotzooi in Dominicial Playa. We relaxen vandaag tussen de surfende en in hangmatten liggende backpackers en hippies (oud en jong). Uren spelen we in de metershoge golven en worden alle kanten opgeslingerd. Yeahhh, Peeetjes heup blijft in de kom!  Er wordt gekampeerd, maar daar zijn we nu toch echt te oud voor! Via FaceTime ben ik bij het kerstdiner van mijn lieve broers, (schone) zussen en zwagers! Eigenaar van restaurant en serveerster liggen in een deuk, als ze iedereen zo netjes aangekleed en mooi gedekte tafel zien.  Maar..... ze geloven dat het MIJN FAMILIE is (dezelfde knappe uitstraling)! :))) 

Kerstavond

Kleurrijke vlinders, exotische vogels, apengeluiden, (dode) schorpioenen op de weg, links de jungle met o.a. bananenbomen, rechts de Pacific, glad asfalt, af en toe een klimmetje, geen/nauwelijks verkeer en soda's (stalletjes) waar we naturalles (verse koude vruchtensapjes) kunnen drinken en het is niet al te warm! We zijn in ons element! Ook hebben we alle tijd en kunnen we rustig aan doen, want een lodge met uitzicht op zee voor kerstavond en 1e kerstdag is gereserveerd. De maaltijden zijn niet inbegrepen, maar dat verwachten we allerminst. Met Kerst gaan we uit eten, drie keer per dag! We gaan zwemmen in Marino Ballena National Park. De ranger let op onze fietsen en PedalPeter en AnneFiets gaan spelen in de golven en in de riviermond. Dat we daar moeten oppassen voor krokodillen zien we gelukkig pas achteraf.

Wanneer we toch behoorlijk afgemat door hitte en laatste klimmetjes het hek van onze lodge gevonden hebben, daalt Peter te voet een steil pad af, omdat het met de fiets onmogelijk gaat. Hij komt terug en zegt: " Er is niemand en hangslot houdt de deur potdicht.  Dit is drie keer niks." Ik ga ook kijken en moet Peeetje gelijk geven!
Maria en Jozef alias PedalPeter en AnneFiets willen op kerstavond niet in deze stal van bamboestokken slapen. Een nachtje kunnen ze wel zonder wifi, maar geen elektriciteit in deze jungle waar het om zes uur donker is .....en er is geen ster van Bethlehem.....
We gaan naar 'n zojuist gepasseerd**** hotel.  Terugfietsen naar Uvita en wie weet is daar geen plek voor ons in de herbergen, is geen optie.  **** Hotel heeft nog 1 kamer vrij voor slechts 1 nacht en we kunnen  alleen het kerstmenu nuttigen. We bellen Paola van onze lodge en we annuleren privé-lodge, zonder stroom en waar we zelf voor voedsel hadden moeten zorgen (stond er echt niet). We hebben al wel betaald, maar met geld zal het vast goed komen en dat we niet in contact met apen, leguanen, papegaaien en ander gedierte komen, kan ons geen moer schelen. Ook niet dat we op 1e kerstdag 350 dollar  armer zijn. Wij hadden de Kerst van ons leven in de jungle room met jacuzzi en leguaan

Palmar Norte

We zijn toe aan een dag rust! De hitte en alle nieuwe indrukken maken ons moe. We vinden een Cabana in Palmar del Norte, een authentiek  Costa Ricaans stadje waar geen enkele toerist te bekennen valt! Dit vinden we leuk! Palmar del Norte ligt zo'n 53 km voor onze Kerstmis-Lodge! Die hebben we al gereserveerd i.v.m. de ook hier gaande crazyness voor Kerst! Wat hebben we het weer goed gedaan!  We lummelen ons door de dag, terwijl de vrouw des huizes de was doet en ons haar zelf klaargemaakt hapje in een groot bananenblad voorschotelt. Hoe goed kun je het hebben?

In een internetcafe (ja die hebben ze hier nog) schrijf ik het blogbericht: 'Afzien' en Peeetje schrijft na een wandeling dit verhaaltje.
                    Koele melk
Costa Rica is een land van ballen. Mannen en vrouwen hebben ze allebei, maar op verschillende plaatsen. Wij mannen weten dat onze ballen in een zak buiten het lichaam hangt om de temperatuur lager te houden.
Costaricaanse vrouwen bedachten hun koelsysteem door met push-up-bh’s en laag uitgesneden bloeses hun borstpuddingen opbollend te ventileren. De veelal diepe décolletés vormen lange kloven, zodat overtollig zweet langs navel en slip naar de kuiten wordt afgevoerd.
Zet de dienster van een bar onze ijskoude vruchtensappen op tafel, dan weet ik soms niet waar ik kijken moet. Twee zachtgolvende noten bungelen dan drie seconden hypnotiserend voor mijn ogen.
In de rij staande voor de bushalte floepen vrij jonge vrouwen een uier naar buiten  en geven gewoon hun baby de borst. Geen  handdoek er overheen tegen vreemde blikken. Geen gêne.
Melk moet je koel houden.

Voor 'DE KERSTFOTO-SESSIE' heb ik mijn fiets nodig. De standaard voor de zelfontspanner past prima op mijn zadel. Niemand ziet dat er twee kerstklokjes minder boven onze deur hangen (zoekplaatje). What the heck? Lekke band! Balen! Maar wel goed dat mijn fietsenmaker er nu achterkomt (ik ben de ICT-er en Peeetje de fietsenmaker). Peeetje wil nu niet meer op de foto, want de band moet geplakt worden. Krijg ik hem vanavond nog zo gek voor een DUBSMASH?

JA, dus. Dat het up-side-down is komt omdat we aan andere kant van de wereld zitten. Morgen proberen we het weer en dan goed! Peeetje heeft er tabak van.