Frontera!

De Carreterra Panamericana is DE enige verbinding tussen Noord en Zuid-Amerika.
Onbegrijpelijk dat honderden km's lang het een tweebaansweg is met armbrede scheuren en verzakte betonplaten uit de jaren '50
Verkeer valt mee. Zelfs autorijden is hier een slalomkunst.
Een felgroene, 1 meter lange leguaan lag fotogeniek-dood aan onze kant.

Met de zinderende zon op de rug en natte lappen op ons kop, rollen we loom naar de grens Panama-Costa Rica. Het terrein zit mee. Geen zware hellingen die het uiterste vergen van onze fysieke inzet en zweetproductie. Bananenbomen, bloemrijke tuinen, golfplaten armoede in hutjes, stukken jungle met luid krijsende kleurvogels schuiven weerszijden langs onze beladen fietsen.

Paso Canoa, de grensovergang, komt plotseling in beeld. Tientallen verkoopkarretjes met dampende eetwaren, toeristisch plastic, overal afval, botresten etende zwerfhonden en chaotische mensenstromen.
Elektronisch versterkt stort een godsdienstwaanzinnige haar hallelujateksten betreffende de "Signor" over de veelal obese mensen uit.

Wij volgen een weg aan de Panamese kant die 10 m. van de grens af loopt en zoeken ons hostel voor die nacht.
Zoals zovelen spreekt het personeel geen woord Engels en de vrouw des huizes belt haar man, die met de telefoon als vertaalmedium onze wensen vervult.
Achter is een kooi met beweeglijke, aandoenlijke aapjes.

De volgende ochtend staan 2 borden met gekruide worstjes en knapperig, gefrituurde deegplakken voor ons klaar.
Vroeg naar de grensovergang.