Afzien!

tijdens ontbijt uitzicht op vissersboten

 Vanuit onze idylische eerste hostal in Golfito, Costa Rica (helaas zonder airco, wc en douche op kamer) aan Pacific fietsen we  fris en fruitig het eerste Nationale Park in! Makkie, denken we, er is veel schaduw en er zijn waterstroompjes en  palmbladeren om af te koelen.

                         

                      

Maar dan....de klimmetjes zijn te steil om te fietsen. We lopen met fietsen aan hand naar boven. Ik zie het niet meer zitten, krijg duizelingen, word misselijk, denk flauw te vallen en moet gaan zitten, liggen. Met Peeetje gaat het goed. Gaan we terug of door? Ik herpak mezelf en gil mijn mantra: " Ik wil het, ik kan het!" 

Nederlandse bijdrage?

Het zweet gutst uit iedere porie van ons lijf. Mijn jurk is zeiknat. We halen de verharde weg, ik ben volledig hersteld. Nu krijgt Peeetje het moeilijk.  Hij trekt drie keer een schone, droge fietsbroek aan. Zijn zeem is een natte dweil, die door de vochtigheid niet droogt achter op fiets. Hij is bang dat hij zijn achterwerk kapot rijdt. Met talkpoeder houdt hij zijn zaakje droog. En ik het mijne ook, want  die ene keer dat ik moest plassen, deed mijn "voorbibs" (zoals mijn moeder-zaliger HET noemde) pijn. Vinden we dit leuk? Jaaaaaaaaaaa, achteraf gezien, wanneer we met een koud nationaal biertje (Imperial) in een Cabana met airco zitten, WEL! Dit hadden we niet willen missen!