Tebbie dan......

Manuel Antonio blijkt het Scheveningen van Quepos. We slalommen door het toeristisch gemierte.
Ons El Faro Hotel blijkt een gestapelde blokkendoos  van containers.
Jawel: containers. Net Maasvlakte 2, maar dan wel met veel luxe uitgerust.
Hoog tegen de bergwand met Hiltonachtig maritiem uitzicht bevatte iedere ruimte optimaal gerief.
Dat we een uur op een kapot deurslot moesten wachten en de volgende morgen geen water hadden, da tebbie dan.
Zondagsdrukte kleurde het kokosnotenstrand fel in. Overal mannetjes die enthousiast iedereen probeerden over te halen ligstoelen, drankjes, of houtsnijwerk te kopen.
Da tebbie dan.
Omdat de weg waarlangs we morgen weer terug moesten gruwelijk steile stukken bevatte, informeerde ik alvast naar een pickup-truck die ons met fietsen de volgende morgen een stukkie wilde vervoeren.
Je merkt aan de idiote prijsverschillen, dat de fantasie hier op een even hoog peil staat als pogingen om toeristen een poot uit te draaien.
Da tebbie dan.
Het nationale oerwoudpark waar meer apen dan mensen zouden rondslingeren, slaan we even over.
De rij is langer dan ons uithoudingsvermogen, dus stellen we die entree even uit tot morge.
Tebbie dan.....