Terugblik op onze route!

KLIK HIER EN ZIE WAAR WE GEWEEST ZIJN

KLIK HIER VOOR DE (GROTERE) KAART

TV-STARS

Si, we waren op t.v. met doorleefde hoofden van al dat fietsen en een zwarte boon van de Gallo Pinto zat nog tussen mijn boventanden.Who cares! Ook mooi dat van ons blog foto's geplukt waren. Kijk zelf maar op het door ons zelf opgenomen filmpje met Ipad van t.v.

 Kijk voor betere versie op: PedalPeter en AnneFiets op t.v.website Buendía

Adios Pura Vida Costa Rica

Voor de derde en laatste keer vertoeven we in het mooie hotel Rincon de SanJose in San José. De uiterst vriendelijke en behulpzame Nederlandse eigenaar,  heeft fietsdozen voor ons geregeld. Ook krijgen we een grote kamer met plaats voor de deur, zodat Peeetje in alle rust de fietsen kan inpakken. Een taxi brengt ons naar het 20 km verder gelegen internationale vliegveld. Het wordt een lange vlucht, met een overstap in Panama. Fijn dat alles zo relaxed kan. Of we echt op t.v. komen is nog maar de vraag. Het programma is van half acht tot tien uur. Wij zitten vol verwachting voor de buis. Onze interviewer zit op de bank bij de Costa Ricaanse Loretta Schrijver. Dat klopt in ieder geval. Spannend......

Jos de Haan van Rincon de SanJose en Peter 

Lachen!

Voor het eerst deze reis gaan onze plannen niet door! De Iphone-wekker staat op half zes, maar het regent en waait nog steeds hard. Balen! Zo kunnen we echt niet de Irazu beklimmen. We zijn nu  toch wakker en vertrekken na zelfgemaakt ontbijt uit onze lege Hollywood villa met regenpak aan richting Orosi, gelegen in The Central Valley.

Wauw, wat is het mooi hier! We beklimmen de kronkelige weg (toch wel 7%) en bewonderen de vele koffieplantages, die als een lapjesdeken tegen de hellingen aanligt. Regenpakken gaan uit en aan. Ook niet voor niets meegenomen uit Nederland. We nemen nog een tweede ontbijt (Gallo Pinto) in Orosi en gaan richting National Park Tapanti. Het weer wordt nu toch zeker te slecht en we besluiten om te keren, weer richting Orosi. 

Gallo Pinto

En....wat maken PedalPeter en AnneFiets nu mee. Lachen! We worden in de kerk(!) van Orosi geïnterviewd door ´n t.v. ploeg. Vrijdagmorgen wordt het uitgezonden op channel 7. Het programma heet: Buendía. Dat kunnen we nog net zien, voordat we naar Nederland vliegen. We zijn moviestars! En zo werd een ´balendag´een ´topdag´.

Geestig en smart!

Wind, veel verkeer en klimmen, het kan ons niets schelen. Na vier dagen vermaakt worden, hebben we weer zin in fietsen. Het is vanuit San José maar 25 km naar Cartago. De temperatuur is ideaal; koel en  niet vochtig. Ook zijn er onderweg voldoende soda´s om de inwendige fietser te versterken. Helaas zijn we meer dan anderhalf uur bezig om hotel Georgina's House (nog maar vijf kamers beschikbaar!), waar we een smart deal mee gesloten hebben, te vinden!

Peeetje verhaalt: We vroegen naar de “basilica met park”, waar Georgina in de buurt moest zijn. Ja, die basilica was één km verderop. Deze 1 km-kerk miste echter het bijbehorende park, dus weer iemand aangeschoten. Ja,…de bedoelde basilica stond nòg een km verder op. Die kerk was ook al een maatje groter, maar het was ‘m niet.

Nee,…nóg een km verderop bemerkten we een mooi bouwwerk dat de naam basiliek kon dragen.

Nu nog Georgina.

Het adres vertoonde alleen een straatnaam, maar in die straat vonden we niets.

Laat ik om het verhaal kort te houden het volgende zoekuur in telegramstijl zetten:

-Een local wist alleen een hotel in de buurt van de basilica, maar dat was het niet.

-Een winkelbediende verwees ons naar een bed & breakfast, maar dat was het niet.

-Een taxichauffeur wist het wel en wees ons naar “een paar blokken” verder op. Daar was ook niets.

-Een kruidenierszaakeigenaresse had ook nooit van Georgina gehoord.

-In een Chinees restaurant hielpen drie mensen meedenken en keken mee op booking.com waar de locatie getagged was.

-We zouden er volgens Google maps 120 m vandaan moeten zijn, maar nòg wist niemand het.

-De Chinees pakte zijn auto en reed voor ons uit tot op de google maps locatie. Geen naam. Niets!

-Een klein kruidenierszaakmannetje gaf de doorbraak. Jazeker, hier aan de overkant!

Daar waren we al drie keer voorbijgekomen, maar aangezien het “Hotel” geen enkele naam droeg op de gevel en de ingang alleen uit een garagedeur bestond, bleef Georgina onvindbaar.

De bel bracht de eigenaar naar buiten. Hij was pas begonnen, verklaarde hij zijn naamloze hotel.

Dat bleek. Lege ruimten, 2 tafels, 6 stoelen, een viezige keuken met schimmel onder de melkpakken, lekkende wasbakafvoer, lege fitting in de slaapkamer, resten beleg en brood in de koelkast, doorweekte cornflakespakken, kale muren, verweerd en gedateerd sanitair. Dat vind je nooit in de hotelomschrijving.   

Costaricaanse kat in de zak dus…

 

 

Eindelijk kunnen we dan cultuur happen in Cartago (met fietspaden). We bezoeken de Basilica de Nuestra Senora de Los Angeles, waar een jongen en twee vrouwen boete doen voor hun zonden door op hun knieën naar het altaar te kruipen.

In de ruïnes de la Parroquia waart op mistige nachten een geest rond van een hoofdloze priester. Ai, laat het nu net mistig worden! We lopen in de wolken en gaan vlug naar de markthallen. Dan vroeg naar bed in hotel (grote villa met ijzeren hek), waar we de enige gasten zijn en de deur van onze kamer niet op slot kan. De eigenaar is weggegaan. De regen klettert tegen de ramen en de wind giert om het huis. Spook, graag wegblijven, want morgen willen we gezond weer op voor de beklimming van de vulkaan Irazu (3432m)!

 

Watching Wildlife

Kevin, onze gids in Tortuguera National park, test onze kennis van zeeschildpadden en leidt ons naar de donkere lavazandstranden van de Caribean. Daar stort hij verder op humoristische wijze de bio- en ecosystemen van Costa Rica over ons uit.
’s Morgens zaten we al om zeven uur in de shuttle om de lange rit naar de regenwouden te maken.
Met het kwartier zag je de natuur veranderen. Wel 48 microklimaten zijn er, lichtte men ons onderweg in.

Ook weer eens lekker om, in plaats vanaf de fiets, uit een airco-bus de jungle bekijken.

Het laatste uur deden we de reis per boot. Een breed uitgegroeide korjaal met 150 pk bb-motor, scheerde ons over de meanderende rivier.

Gesmeerde organisatie. Dat kon je merken. Toerisme zoals het nog prettig is. Vijftien man in den boot; geen honderd.

Op de steiger van de in de jungle verborgen paalwoninglodges stond men al klaar met ananascocktails. We stonden binnen no time in onze ruime slaaphut.

De volgende morgen gleden we om 5.45 u. door de kreken, waar apen, kaaimannen metaalglanzende reigers en gehoornde leguanen hun ochtendrituelen begonnen.

Onder de indruk was ik van de zorg hier m.b.t. tot de natuur. In Costa Rica mag men, zo schetste onze gids, maar drie soorten huisdieren houden: dogs, cats and husbands…

Rondje San José (Koffie, Krater en geKletter)

van koffieboon tot lekker bakkie leut

dit hadden we moeten zien

en dit zagen we

in het tropisch regenwoud

poor man's umbrella 

San José

  “Where are you going, sir?” vroeg een van de vier  agenten die in het busstation van San José de in- en uitstappende passagiers in de gaten hield.

Wij hadden net onze fietsen met bepakking uit de bus van Jaco aan de Pacific gehaald. De agent pakte een boekje met plattegronden uit zijn achterzak en tekende aan welke veilige weg wij dienden te volgen naar ons hotel. Wat een service  van de Costaricaanse hermandad!

San José is eenvoudig ingedeeld volgens het US-systeem:

Een genummerde calle (=straat) loopt van zuid naar noord en een genummerde avenida (=avenue) van west naar oost.

Het is dus aftellen en je bent waar je moet zijn.

Overal politie. Costa Rica heeft al de naam van veilig te zijn volgens Lonely Planet, maar dit onderstreept die bewering.

De uitstraling van een gemoedelijke stad. Opvallende verschillen in dikke en korte mensen.
Lichamelijke afwijkingen zoals je ze in Europa weinig ziet. Smalle straten met rode taxi’s, bijna kunstzinnig gekleurde bussen. Rijen wachtenden voor een uitverkopende super-mercado.

Een slang mensen schuift zonder gedrang een bus in. Een wandelpromenade als de Lijnbaan.

We eten een volle casado (=bord met lokale gerechten) in een ticorestaurantje  en nemen ons luxe toetje in een westers getinte lunchroom.

Oud- en Nieuwjaar zijn even rustdagen, maar vrijdag 2 januari gaan we met een dagtour de bijna 3000 m. hoge vulkaan Poas pakken.